محمد حسین شهریار یکی از شاعران آذری زبان معاصر زبان فارسی هست که شهرت خاصی در سرودن شعر نو نیز داشته هست.

 سید محمدحسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار، شاعر پارسی‌گوی آذری‌زبان، در سال ۱۲۸۵ هجری شمسی در روستای خشکناب در بخش قره‌چمن آذربایجان متولد شد.

او تحصیلات خود را در مدرسهٔ متحده و فیوضات و متوسطهٔ تبریز و دارالفنون شهر تهران گذراند و وارد دانشکدهٔ طب شد.وی سرانجام پس از هشتاد و سه سال زندگی شاعرانهٔ پربار در ۲۷ شهریور ماه ۱۳۶۷ هجری شمسی درگذشت و بنا به وصیت خود در مقبرة الشعرای تبریز به خاک سپرده شد.

نالد به حال زار من امشب سه تار من

این مایه تسلی شب هاي تار من
اي دل ز دوستان وفادار روزگار
جز ساز من نبود کسی سازگار من
در گوشه غمی که فراموش عالمی هست
من غمگسار سازم و او غمگسار من
اشک هست جویبار من و ناله سه تار
شب تا سحر ترانه این جویبار من
چون نشترم به دیده خلد نوشخند ماه
یادش به خیر خنجر مژگان یار من
رفت و به اختران سرشکم سپرد جای

ماهی که آسمان بربود از کنار من
آخر قرار زلف تو با ما چنین نبود
اي مایه قرار دل بیقرار من
در حسرت تو میرم و دانم تو بی وفا
روزی وفا کنی که نیاید به کار من
از چشم خود سیاه دلی وام می‌کنی
خواهی مگر گرو بری از روزگار من
اختر بخفت و شمع فرومرد و همچنان
بیدار بود دیده شب زنده دار من
من شاهباز عرشم و مسکین تذرو خاک
بختش بلند نیست که باشد شکار من
یک عمر در شرار محبت گداختم

تا صیرفی عشق چه سنجد عیار من
جز خون دل نخواست نگارندهٔ سپهر
بر صفحهٔ دنیا رقم یادگار من
زنگار زهر خوردم و شنگرف خون دل
تا جلوه کرد این همۀ نقش و نگار من
در بوستان طبع حزینم چو بگذری
پرهیز نیش خار من اي گلعذار من
من شهریار ملک سخن بودم و نبود
جز گوهر سرشک در این شهریار من

استاد شهریار