22. داستان  درسی از استاد

 روزی روزگاری استاد بزرگی برای سخنرانی قصد رفتن به یک روستای همسایه را داشت. مردمان زیادی با قطار به روستا می رفتند تا به سخنان این استاد بزرگ گوش کنند. در میان مسافران، افسر جوان به همراه استاد بزرگ با هم از قطار پیاده شدند. افسر جوان به باربری دستور داد تا کیفش را حمل کند. استاد بزرگ به سمت افسر رفت و گفت:« پسرم این بار سبکی است، چرا خودت آن را حمل نمی کنی تا در پولت هم صرفه جویی کرده باشی؟» افسر جواب داد:« من یک تحصیلکرده ام، مقام و رتبه ی من اجازه نمی دهد که این کیف را خودم حمل کنم.» استاد بزرگ لبخندی زد و گفت:« پسر خوبم نتیجه ی آموزش، فروتنی است نه خود پرستی و جاه طلبی. اگر نمی توانی این کار آسان را انجام دهی، چگونه می توانی این جسم را به دنبال را به دنبال خودت بکشی؟ با این حال اگر نمی توانی کیفت را حمل کنی، من این کار را با کمال میل برایت انجام می دهم.» در حقیقت، این استاد بزرگ شعار زندگی ساده و تفکر عالی را در عمل هم آموزش می داد. در محل سخنرانی افسر جوان دست به جیب برد تا مزد حمل بار را به استاد بپردازد. استاد لبخندی زد و گفت: « پسرم خدمت به تو پاداش من است، من پول نمی خواهم.» استاد این را گفت و وارد تالار سخنرانی شد. پس از مدتی، زمان سخنرانی رسید و افسر نیز به درون تالار رفت. ولی ناگهان خشکش زد. کسی که کیف او را از ایستگاه تا محل سخنرانی حمل کرده بود، اکنون به عنوان سخنران در جایگاه نشسته بود. مردم حلقه های گل به گردنش می انداختند. مرد جوان به همه چیز پی برد و احساس شرمندگی کرد و ندایی در درونش گفت:« تحصیلات و تفکر من در مقابل تفکر این استاد بزرگ مانند کرم شبتابی در مقابل آفتاب تابان است.» « لائوتسه» می گوید: انسان خردمند با گفتار به دیگران نمی آموزد، بلکه با کردار به آنان می آموزد.« جوزف کنراد» در تایید سخن « لائوتسه» می گوید: صدای عمل شما از صدای فریادتان بلند تر است!

زندگی یک روز برفی است که جای گام هایت بر روی آن می ماند، پس مراقب اعمالت باش!